W latach 60-tych i 70-tych XX wieku wielką popularnością w naszym kraju cieszyły się pocztówki dźwiękowe. Pocztówki dźwiękowe nie były jednak traktowane jak zwykła pocztówka, najczęściej nigdy ich nie wysyłano. Zastępowały one po prostu trudno dostępne w tych latach w naszym kraju płyty winylowe. Pocztówki dźwiękowe z jednej strony miały wytłoczone rowki, dzięki którym zapisany był dźwięk w wersji analogowej, na drugiej stronie wytłaczane miejsce na znaczek i adres. Tym samym druga strona pocztówki dźwiękowej przypominała zwykłą pocztówkę. Na pierwszych pocztówkach dźwiękowych zamieszczany był tylko 1 utwór muzycznych, później pojawiły się pocztówki dźwiękowe z 2 utworami. Pocztówki dźwiękowe początkowo produkowały jedynie firmy prywatne. Bardzo często utworami, które nagrywano na pocztówkach dźwiękowych były utwory muzyczne zachodnich wykonawców. Często utwory do nagrania pocztówek dźwiękowych pochodziły z samodzielnie wykonanych nagrań z zachodnich stacji radiowych. Jakość odtwarzanych utworów z pocztówek dźwiękowych była bardzo niska. W połowie lat 60-tych XX wieku pocztówki dźwiękowe wydawały nie tylko firmy prywatne, ale także państwowe wytwórnie płytowe. Pocztówki dźwiękowe wydawała między innymi wytwórnia płytowa „Muza”, Zakłady Tworzyw Sztucznych „Pronit”. Pocztówki dźwiękowe można było odtworzyć na gramofonach „Bambino”. Pocztówki dźwiękowe zniknęły z polskiego rynku pod koniec lat 70-tych.